Rozpoczynamy kolejny Wielki Post w naszym życiu. Jest to święty czas, kiedy dokonujemy uzasadnionej rewizji naszego życia i postępowania w wymiarze świadectwa wiary, moralności i miłości bliźniego, a nade wszystko miłości Boga w Jezusie Chrystusie, który poniósł nasze grzechy na drzewo krzyża.
W tym roku jest to kolejny, bardzo trudny Wielki Post, bo wszyscy myślimy o wojnie na Ukrainie i drżymy o pokój w naszej ojczyźnie. Tym bardziej pamiętamy o modlitwie za naszą ukochaną Polskę i cierpiącą Ukrainę, a przede wszystkim o miłości do naszych braci, którzy bardzo potrzebują naszej pomocy zarówno materialnej, życiowej, jak i serdeczności, pociechy i naszej modlitwy.
Zewnętrznym znakiem naszego wejścia na drogę pokuty i nawrócenia jest posypanie głów popiołem. Popiół przypomina nam, że wszystko co ziemskie, powstało z prochu ziemi i znów w proch się obróci Ten rozpad jest skutkiem grzechu. Jednak kapłan, posypując głowy wiernych popiołem, czyni nad nami znak krzyża, który oznacza oczyszczenie i zmartwychwstanie.
Na początku Wielkiego Postu wzbudzamy w sobie poprzez modlitwę, post i jałmużnę oraz różne wyrzeczenia i dobre postanowienia wielkie pragnienie dobrego przeżycia tego czasu.
Pamiętamy też, że 19 marca 2021 roku rozpoczął się w Kościele powszechnym Rok Rodziny pod hasłem: „Amoris laetitia” („Radość miłości”). Mam nadzieję, że stanie się on okazją, by spojrzeć na nasze rodziny jako „domowy Kościół”. Rodzina bowiem, podobnie jak cała wspólnota Kościoła, jest polem, na które przynosi się Ewangelię i z którego się ona rozkrzewia.
Jednocześnie „Posłani w pokoju Chrystusa” to temat finalizujący trzyletni program duszpasterski Kościoła w Polsce realizowany pod hasłem „Eucharystia daje życie”. Okazało się, że to hasło nabrało bardzo egzystencjalnego wymiaru w czasie gdy toczy się wojna za naszą wschodnią granicą, i wobec napływu wojennych uchodźców, którzy chronią się w Polsce przed barbarzyńskim atakiem. Wojna w Ukrainie sprawiła, że tegoroczny Wielki Post daje nam możliwość spotkania cierpiącego Jezusa w naszych Siostrach i Braciach, uchodźcach wojennych z Ukrainy. W ich lękach, cierpieniu i traumie wojennej dotykamy – jak mówi papież Franciszek – współczesnych ran Zbawiciela.
Każdy z nas w okresie Wielkiego Postu otrzymuje swoje 40 dni, czas na przygotowanie do szczególnego spotkania z Bogiem w tajemnicy zbawienia.
Jednym z etapów takiego przygotowania była Ekstremalna Droga Krzyżowa, na którą udali się pątnicy z parafii w Garbowie – Cukrowni 25 marca 2022r., by pokonując swoje słabości rozważać mękę Pana Jezusa. Wyjście poprzedziła Msza święta o godz. 18.00 sprawowana przez ks. kan. Mariana Szubę.
Celem Ekstremalnej Drogi Krzyżowej, w której uczestniczyło 200 osób było spotkanie z Bogiem. To prawdziwe ćwiczenie duchowe, po którym człowiek może zostać rzeczywiście przemieniony. Nocna wędrówka w trudnych warunkach to fizyczny i duchowy wysiłek na granicy wytrzymałości, dający pątnikom doświadczenie przekroczenia swoich ograniczeń i przyzwyczajeń, a to prowadzi ich do prawdziwej, głębokiej zmiany. To wydarzenie o charakterze duchowym, a nie tylko religijnym, które ma pomóc każdemu jej uczestnikowi zajrzeć w głąb jego duszy. Nie pytamy się, czy ktoś chodzi do kościoła, czy jest religijny, albo nie. To nie jest ważne. Ważne jest nie to kim jesteś, ale to, kim możesz się stać. To wyzwanie dla ludzi, którzy szukają w życiu czegoś więcej, czyli sensu i nowego pomysłu na siebie.Chociaż w pokonaniu trasy nie chodzi o rywalizację sportową, to nie można zapominać, iż jest ona także wyzwaniem fizycznym, kondycyjnym, które pomaga wyjść poza sferę swojego komfortu.
EDK ciężka, wyczerpująca, a zarazem piękna. To nie była przygoda. To była droga do spotkania z Bogiem i ze swoją duszą. Była świetnym rozważaniem dla ludzi, którzy dużo pracują i trudno im znaleźć czas dla siebie i swojej duszy. Ta kumulacja dała okazję do gruntowanego przemyślenia siebie.
Dobrą okazją do wejścia z powrotem na drogę gorliwości i ewangelizacyjnego zapału były również rekolekcje wielkopostne, podczas których mogliśmy otwierać się na Ducha Świętego i Jego działanie, aby dokonać refleksji nad sakramentem Eucharystii.
W dobrym i owocnym przeżyciu rekolekcji pomagał nam Misjonarz Ojciec Bogusław Żero, należący do zgromadzenia Misjonarzy Afryki, którzy potocznie są zwani (od swoich białych habitów) Ojcami Białymi. Misjonarze Afryki Ojcowie Biali są Zgromadzeniem Księży pracujących tylko i wyłącznie w Afryce. Ojciec Bogusław wiele lat pracował w Ugandzie i Burundi. W Polsce w domu Ojców Białych w Lublinie, zajmuje się animacją misyjno-powołaniową.
Rekolekcje odbywały się w dniach 1 – 3 kwietnia 2022r.
